Korku

Ne zaman kaybetmiştim hiç hatırlamıyorum korkularımı. Ateşten, yüksekten, ölmekten korkmayı unuttum. Bir kibriti elim yanıncaya kadar tutabilirim elim yanar diye korkmadan. En yüksek yerlerin kenarına kadar gidebilirm düşüpde ölürüm diye korkmadan. Ölmekten de korkmamaya başladım belkide askalsın ölüyordum limitine çok geldiğim içinmidir?? Yükseklik ?? her defasından daha yüksekten atladım suya sonun da çoğun insan için yüksek olan 5 metre bile benim için sıkıcı bir düşüş oluyor artık. Peki nasıl bir duygu düşmek derseniz ben iyi bilirim tam geldim dediğiniz anda düşmeye devam edersiniz dehşet vericidir ilk seferinde suya vardığınızda güven sarar retrafınızı ve yeniden daha yüksekten atlama arzusu. Belki böyle böyle köreldi korunma içgüdülerim başka kim 5. kata apartmanın cephesinden tırmanır... Lisenin 4 kat yükseklikte tırmanma duvarına güvenliksiz tırmanır??? Çocukken çok düştüm çok parçaladım dirseklerimi dizlerimi bilirim yaraya basılan tentirdiyotun acısını ama o acı bitişi temsil eder acıların. Çünkü ondan sonra bir daha acımaz. Canımda zor acıyor artık anca çok ağır darbeler hissizleşiyorum gittikçe. Geçirdiğim ufak operasyonlarda doktorlar bile şaşıyor sakinliğime yaptıkları işleri nasıl izlediğime, etimi yakarken, tırnağımı sökerken, dikişleri atarken. Kimseyi kaybetmektende korkmuyorum körlemesine korkusuzum anlaşılan bu hayatta. Kırılmaktan, incinmekten, üzülmekten, zarar görmekten ve ölümden korkmuyorum nedenimi ? Kullanılmayan herşey körelir ben hayatta kalma iç güdülerimi köreltiyorum kasten ve isteyerek kendi kıyametimi hazırlıyorum biliyorum. Duracağım yer geldiğinde umarım durabilirim...