Bu bir veda yazısı.

Yakmış olsanda köprüyü bir ucu halen benim tarafımda ayakları duruyor halen. Kimi zaman bir yara kimi zaman hoş birkaç anı şeklinde. Arada sırada baksam uzaktanda olsa görebilyorum neler olduğunu yada gördüğümü düşünüyorum. Köprünün orda durmasını halen sana ulaşmayı istesemde köprü yok artık yıkanıda ben değilim. Zamanla insan anlıyor aslında herşeyin çok önceden bittiğini geri kalanın bir aldatmaca olduğunu. Zaman o ayakların niye orda olduğunu unutturuyor ayaklar anlamsızlaşıyor olmayan köprünün önünde durup hayıflanmaya gerek duymuyor insan silerken arada geçen iyiyide kötüyüde köprünün geriye kalan ayaklarıda siliniyor. Eminim çok yakında geriye sadece blultlu görüntüler kalıcak hatırlandığında bir dudak bükümüyle ufak bır sızı yaratan...