söylediklerim yalan değil ama

gerçeküstüydü

bilemezdim bu kadar etkileneceğini

ve her söylediğimi yapacak kadar az sevdiğini

yaşamak lazımmış oysa aşklar için

ben seni ölecek kadar sevdim diye

ölüm dahil her acıya dayanırım sandın

sen hep öldürdün beni...

Last Stand

Her güzel şey hep bir savaşa dönüştü bende hep en son hayatta ve ayakta kalan savaçı oldum kimi zaman çok uzaklarda kimi zaman düşmanın yanı başında... Taktiksiz bir hayat düşünemez oldum her hareketin bir anlamı ve sebebi olmalı hiç bir şey amaçsız değildir. Her saniyenin kendisine biçilmiş yüksek değeri... İçime çektiğim her nefeste boşluğu hissedilir olmayışı o güzelliklerin... Yerini doldurmaya çalışan suni şeylerin verdiği acı... İsterim elimden silahımı bırakmak isterim yeniden güvenebilmek her şeyin iyi olabileceğine.. İnanmak isterim doğru insanın orda bir yerde olduğuna... İsterimki bir zaman onu bulacağım... Umarım onu kendi attığım bir kuşunun verdiği acıyla can çekişirken kollarımda kaybetmem... Zoraki yaşamak derler belki buna belki saçmalık bile denebilir ama ben hayatta kalanım asla teslim olmam kaderime, inkar var doğamda çünkü ben doğuştan savaşçıyım...

Son Perde

Merak etmiştim kalbinden bana bir yer varmı diye? Sormuştum sana vermi bana bir omuzluk yer! Sıkışsamda olurdu ... ama sen istemedin beni hiç belkide bir anlık bir yanılsamaydım senin için... Peki sen benim için neydin... Bir tanrıcamı .. yoksa sevgiye olan ihtiyacımı gidermek için bir kurbanmı yada hormonlarımın yanılsamasımı ? Cevabımı ikimizde bilmiyoruz bir anlık bir ateşti belki aramızda olanlar bir kerede olup bitti devamı olmamak üzere. Sen hayatımda kendi kendine benimsediğin bir rolle oyunlarını oynamaya çalışırken ben senin perdeni çoktan kapatmıştım haberin yoktu...