Yalnızlığım

Kar yağmıştı şehir beyaz bir örtü altındaydı... Sevdiğim bu şehirde sevdiğim karakterdeydim... Yalnız ve güçlü... Yalnızdım çünkü tipide dışarda olan tek bendim... Güçlüydüm çünkü tek düşmanım rüzgar ve soğuk idi. O an için ne rüzgar nede soğuk etki edebiliyordu... Kulağımda güzel bir müziğin tınısı an itibariyle çok farklı şeyler anlatıyor bana varklı anıların kapılarını açıyor... Kimisi güzel kimsii romantik kimisi kötü anıların... Kalbimin sesini dinlemeye çalışıyorum kulaklarımı örten bere kapşon ve tipi üçlüsü iç sesimi duymamı sağlar diye ümit ediyorum ama sesizlik var sadece. Sonra birden duyuyorum sesini kalbimin her zamanki gibi gene üzgün ve dargın... Sebebi sensin diyor bana bütün olanların... Hak verdiğim için susuyorum... Karların içine oturuyorum sesizce bakıyorum etrafa tipi sanki sırtımı sıvazlarmışçasına yağarken bir kenarda otumuş bir şeyler hissetmeye çalışıyorum en kolaydaki soğuğa yöneliyorum ümitleniyorum hemen biraz burnumdan giren soğuk hava ile... ve işte o an anlıyorum aslında yalnızken düşmanlarımın en büyük dostlarım olduğunu...