Boşsun

Karşındakini sıfatlarken sıkıntı çekmezsin... Neticede vereceğin tüm sıfatların içi boş arkadaş, sevgili, düşman... Senin için hiç birinin tek bir anlamı yok, çünkü yeri geldiğinde istediğinin içini istediğin gibi doldurup değiştiriyorsun... Sadakat nedir bilmemişin ki gururdur onurdur arkadaşlık nedir bilesin. Hayatında tek dediğin insana kazık atmışın arkdaşlarına mı atmayacaksın... Hata senden karşılık bekleyen de, hata senden kıymet değer bekleyen de. Çok gördüler senin gibileri yalancı gülümsemen yalancı sıcaklığınla içten içe çöken... 

Kahraman

Denizciler için deniz fenerleri birer kahramandır çünkü onlara gidecekleri güvenli yönü gösterir çoğunlukla fırtınları günlerde daha çok sevilir deniz fenerinin o ışığı evet herkez sever onu ama o hep o kayalığın üstünde yanlızdır. Sadece bekçisi onu ziyaret eder belki de şanslıysa bir kaç martı. Mutsuz olsada yalnız kalsada o bilir alışılır her şeye zamanla. O ayrılır sıyrılır bütünlüğünden yüce olur, aslında değildir. Kimse bilmez farelerin karnına yuva yapığını rüzgarların açımazsızlığını ve güneşin onu kavurmasını. Gece olunca ama o hep yeni gemiler için ordadır yardıma hazırdır. Karanlıktan doğar tehlikenin üstüne bir ışık gibi ve gösterir kaptana tehlikeyi.
Ben deniz feneriysem gemilerim nerde? Nerde o tehlikedeki gemiler gemilerimi özledim yanıma gelmeselerde...

Kapılar

Kapılar vardır insanların hayatında hepsi bir başka kişinin evrenine açılır. Başkalarının hayatlarıyla bağıntılıdır. Çoğu insanın kapısı sımsıkı kapalıdır açmak istemez çalanlara, bilir çünkü o kişi kapı açıldığında o insanlar görmek değil yaşamak ister... Dışı en güzel kapının önünde toplanılır, hiç kimse içeride ne olduğunu düşünmez belki içeride bir savaş yaşanıyor belki içerisi de dışarısı kadar güzel kimse bilemeycek.

Anılar

Kişiliğimizin yapı taşları anılar. Bazen bir koku, bazen bir kahkaha, bazen bir ses tonu bile onlarca yüzlerce anıyı aklımıza saniye sürede getirebilir. Ne onlardan kaçabiliriz neden onlarsız yaşıyabiliriz. Nadir olarak yenilerini oluşturabiliriz, geri kalanlar daha önce var olmuşların sadece üzerlerine yapılmış düzeltmelerdir...

En iyi ressamlar bile bir kerede dolduramamıştır tuvallerini bir kaçkez üzerlerini boyamıştır çizdiklerinin... Belkide silmeyi denerken bir öncekileri bozmuştur var olanı...

Herne olursa olsun anılarımız boş tuvallerin üstündeki öğelerdir ve her zaman resmin öğelerine değil tümüne bakmak gerekir.

İstenmeyen, Sevilmeyen...

Uzun zamandır bir kenarda kalbim, istenmeyen bir yaratık gibi ne zaman hareketlense bağlı olduğu zincirlerin çıkardığı sesler geliyor kulağıma... Duyunca çıkarttığı sesleri hissedince kıpırtısını kaçıyorum ondan o sevimsiz yaratıktan... Çok uzaklarda hissediyorum kalbimi... Benim için devamlı sorun yaratan konuları içeren saf zaman kayıplarımı hatırlatan başka bir şey olmadığı için uzak duruyorum... Sevmiyorum onu kısaca..

İhtiyacım olan şeyi düşünüyorum ne zaman barışabilirim onunla diye düşünüyorum... Sanırım onu benim yerime sevebilecek olan kişi terkar onunla barışmamı sağlayabilir belki o kurtarabilir kalbimi zincirlerinden.. Benim vurduğum zincirlerden..

Keşke var olsaydı o kişi keşke yakınımda olsaydı keşke keşke keşke...

To find out!

İzlediğim bir kaç film var aklımda kimi zaman yeniden oynattığım kafamın içinde... Hiç bir zaman o ilk izlediğim zamanki tadı vermedi zihnimde canlandırdığım hali... Sonraları yılların getirdiği zaman aşımıyla silindiler hafızamndan geriye sadece yorumları kalmış tek kelimelik aklımda...

Böyle bir filmdi işte oda bakmazken ekrana kulağıma çalındı o tanıdık sesleri ve diyalogları... Önce idrak edemesemde nedenini içimdeki o ufak heyecan mutluluk kıprtısını ekrana bir göz atınca anladım o çok sevdiğim filmlerden birinin o anda orda var olduğunu...

Büyük bir zevkle oturdum başına her karesi tanıdık gelsede sanki eski bir dostu yeniden görmüşçesine, paylaşırmışçasına eski mutlu bir anıyı 2 saatimi ayırdım kendisine...

Sürenin sonunda ilk izlediğim ki gibi keşke biraz daha devam etseydi dedim o ünlü sözleri gördüğümde "The End"

Yabancı

Ayağını toprağa deydiği an hissetmişti ait olmadığını oraya... Bildikleri, hissetikleri ve istedikleri çok fazlaydı bulunduğu dünya için... Bu dünyada ona istediklerini verebilirdi.

Herşeyden önce savaşması gerekirdi bu dünyadaki yeri için. Kazanamaz ise kaybedekti tüm varlığını benliğini içindeki öfkesini ve bildiklerini.

Şu ana kadar onu hayatta tutan şey ise öfkesi idi... Ona yönlendirilmiş dinmek bilmeyen her defasında büyüyerek gelen her geldiğinde daha zor bastırılan bir öfke.

Burada bu dünyada yerini bulmasıydı şuanda önemli olan avının ğeşine sonra düşebilirdi... Daha sonra ne olucak kim bilirdi... Zaten savaşçının yeminde yoktur sonunda ne olucağını düşünmek... "Bir savaşçı sadece savaşı düşünmelidir. Büyük liderler savaşı savaş alanına çıkmadan kazananlardır." derdi akıl hocası..

Bu dünyanın ilkelliği ona farklı bir şey sundu çok eskiden beri kayıp olan şeyler onur, haysiyet ve gurur. Artık millerce yukardan sadece yüksek tahrip güçlü mermilerin yok edebileceği siperin arkasından mermi yağdırmıyordu. Düşmanla karşı karşıyaydı nefesinin sesini bile duyabiliyordu. Herşey kendi ile düşmanının fiziksel dayanıklığı ile sınırılı idi.

Kazanabilirmiydi bu savaşı bilmiyordu bilgisi onu her zaman bir adım önde götürürdü. Koşullar değişsede koşulları kendine yorabilirdi.. Bu sefer olucakmıydı ama...

İşte bunları düşünyordu savaçcı kılıcı elinde düşmanının gözlerinin içine bakarken hangi yönden saldıracağını tahmin etmeye çalışırken. Ellerine baktı rakibinin eklemleri kasılmıştı bu demektir üstten saldırıcak... Gardını aldı savaşçı... Rakibi tahmin ettiği gibi saldırırken o ilk harekette açığını gördü ve...

Her Aşk Ölümü Tadacak

  
Kimileri kaybolur unutulur hatta sesi bu şehirde
Bir gidenle, bir kalanın bilinir hikayesi
Kimileri hayattan mutlu sonlar çalar bu şehirde
Kiminin de bizim gibi yarım kalır hikayesi
Bir hüzün şehri ayırdı bizi
Ve bu son olmayacak
Gözyaşıyla beslediği
Her aşk ölümü tadacak
Ne dualar kurtarır bizi artık ne de zaman
Unutabilmek gerek bazen ağlamadan
Ne yeni bir aşk avutur bizi ne de geçmişin izi
Kabullenmek gerek bazen yenilgiyi
Bir hüzün şehri ayırdı bizi
Ve bu son olmayacak
Gözyaşıyla beslediği
Her aşk ölümü tadacak